Grudzień 11, 2018/Blog
  • By admin
  • 908
  • 0

Wstęp c.d.

 

W Europie pierwsze próby hodowli pszczół podejmowali starożytni Grecy i Rzymianie. W tym celu używali ułożonych poziomo glinianych garnków lub wiklinowych koszy (Gupta i in. 2014).
Na terenie Polski pierwotną metodą hodowli pszczoły miodnej było bartnictwo, polegające na utrzymywaniu rodzin pszczelich w umieszczonych wysoko nad ziemią barciach, czyli dziuplach wykonanych w pniach dużych drzew (źródło internetowe nr. 6, Gupta i in. 2014, Kęsy 2017). Ta forma gospodarowania pszczołami miodnymi na naszych ziemiach sięga co najmniej X wieku (Kęsy 2017). Miód oraz wosk pozyskiwany przez bartników w epoce średniowiecza przynosił państwu polskiemu większe dochody niż sprzedaż drewna (źródło internetowe nr. 6). W XVIII i XIX wieku zanikają znaczne obszary terenów leśnych na rzecz pól uprawnych tworzonych na potrzeby rozwijającego się rolnictwa (źródło internetowe nr. 6). Taki stan rzeczy oraz zakaz bartnictwa na obszarach leśnych wydany przez Prusaków w okresie rozbiorów spowodował rozkwit bartnictwa przyzagrodowego, a następnie pojawienie się i rozwój gospodarki pasiecznej w ulach usytuowanych w pobliżu domostw (źródło internetowe nr. 6, Gupta i in. 2014).
Pierwsze „nowożytne” ule zostały skonstruowane pod koniec XVIII wieku (Gupta i in. 2014). Wynalazek ten dał początek nowoczesnemu pszczelarstwu. W kolejnych dekadach udoskonalano konstrukcję uli, co ułatwiło prowadzenie gospodarki pasiecznej, a w konsekwencji spowodowało jej popularyzację w społeczeństwie (Gupta i in. 2014).

Add Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *