Wstęp c.d.
Wraz z rozwojem pszczelarstwa na przełomie XIX i XX wieku rozpoczęły się próby importu oraz krzyżowania ras pszczoły miodnej pochodzących z różnych zakątków Europy, Bliskiego Wschodu oraz północnej Afryki (obecnie znanych jest 25 ras pszczoły miodnej A. mellifera) (Gupta i in. 2014). Powyższe zjawisko nabrało wyraźnego tempa po II wojnie światowej, przyczyniając się w kolejnych dekadach do zaniku, a czasem nawet wymarcia lokalnych linii genetycznych pszczoły miodnej (Gupta i in. 2014). Sytuacja taka nie ominęła również Polski, na terenie której to pierwotnie występująca pszczoła środkowoeuropejska A. mellifera mellifera została niemal całkowicie wyparta przez masowo importowane od wczesnych lat 60-tych południowoeuropejską pszczołę kraińską A. mellifera carnica oraz (w mniejszym stopniu) pochodzącą z rejonu Kaukazu pszczołę kaukaską A. mellifera caucasica, a w ostatnich dwóch dekadach także pszczołę Buckfast (Gupta i in. 2014, Trzybiński 2015a, Kęsy 2018). Pszczoła Buckfast została wyhodowana w Opactwie Buckfast (Wielka Brytania) przez niemieckiego benedyktyna Brata Adama w 1917 r. jako mieszaniec pszczół ras kraińskiej A. mellifera carnica oraz włoskiej A. mellifera ligustica pochodzących z różnych części Europy (źródło internetowe nr. 7). Przez kolejne 100 lat pszczoła ta była (i jest nadal) doskonalona w procesie hodowlanym przez wiele pasiek hodowlanych na całym świecie (źródło internetowe nr. 7). Jedna z takich pasiek mieści się w Danii, a bazuje ona na oryginalnym materiale hodowlanym sprowadzonym pod koniec lat 70-tych z Opactwa Buckfast (źródło internetowe nr. 7). Córki matki reprodukcyjnej sprowadzonej z wspomnianej pasieki posłużyły jako materiał badawczy w niniejszej pracy.